در سال ۱۹۵۰ وارفارین به عنوان یک ماده‌ی ضدانعقادی معرفی شد. عموماً به صورت نمک سدیم مصرف می‌شود. وارفارینی که مورد استفاده‌ی بالینی قرار می‌گیرد ، یک مخلوط راسمیک با مقادیر مساوی از دو ایزومر نوری می‌باشد. وارفارین S چپ‌گرد چهار برابر قوی‌تر از وارفارین R راست‌گرد است.

داروها ترکیباتی هستند که برای حل کردن مشکلات سلامتی به کار می‌روند. اما برای اینکه اثربخش و ایمن باشند، مصرف درست و دقیق آنها بسیار مهم است.

به صورت تئوری داروی ایده‌آل دارویی است که عملکرد و اثرش اختصاصی باشد، دارای اثرات و عوارض قابل پیش‌بینی و یکسان برای همه‌ی بیماران باشد، هرگز اثربخشی آنها با غذا و یا سایر داروها تحت تاثیر قرار نگیرد، داری پُتنسی خطی باشند، در هیچ دوزی سمی نباشند و تنها یک دوز آنها درمانِ مورد نظر و کافی را فراهم کند. که البته چنین داروی ایده‌آلی از نظر عملی هنوز قابل ساخت نیست!